به گزارش نوید شاهد تهران بزرگ، شهید «حاج علی نرگهء » هشتم خردادماه سال ۱۳۱۴ در خانواده نسبتاً مذهبی در شهر قزوین به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی را در یکی از مدراس قزوین به پایان رساند و سپس راهی تهران شد و در یکی از مغازه های کفاشی تهران مشغول شاگردی شد و بعد از چند سالی شغل زرگری را پیشه کرد.
وی در سال ۱۳۳۹ ازدواج کرد و ثمره این ازدواج بعد از ۱۳ سال انتظار دختری بنام زهرا بود. شهید حاج علی از همان سنین نوجوانی عشق و علاقه بخصوصی نسبت به دین و مذهب از جمله ائمه اطهار داشت و حقیقتاً به امام حسین (ع) عشق می ورزید و از هر موقعیتی برای زنده نگه داشتن راه آنها تلاش می کرد در همین رابطه هیئتی برای قرائت قرآن و احیای دین اسلام ایجاد کرد.
شهید حاج علی نرگهء در آغاز انقلاب به هر نحوی که می توانست برای گسترش انقلاب فعالیت می کرد از جمله پخش نوارهای امام و پوستر و شرکت در تظاهرات می باشد و بعد از پیروزی انقلاب نیز یک لحظه آرام ننشست. ابتدا به فعالیت در مسجد و مبارزه با گرانفروشی و فعالیت در کمیته انقلاب اسلامی را بوسیله پاسداری و گشت شبانه می پرداخت در ضمن مدت دو سال بود که در ستاد برگزاری نماز جمعه مشغول بود. شهید حاج علی نرگهء در سال ۱۳۶۰ به مکه معظمه مشرف شد. حاج علی که عمری را با ایمان زندگی کرده بود بار دیگر در خانه خدا با معشوقش پیمان بست که برای احیای دینش آرام ننشیند لذا در سفر حج نیز با وجود انتظاماتی که دولت صهیونیستی عربستان برای ایرانیان قرار داده بود وی در پخش پوستر امام به در و دیوار و ارشاد مسلمین دیگر کشورها کوشش فراوان می کرد. وی وقتی از سفر حج برگشت از آن موقع به بعد هیچ گونه عشق و علاقه ای به مادیات نداشت و مدت دو سال مغازه زرگری را بسته و داخل سپاه پاسداران شد تا بتواند تمام وقت در خدمت مردم باشد ولی باز نتوانست راضی شود و سپس راهی جبهه ها شد تا فرمان رهبرش حسین (ع) را لبیک گوید و این وظیفه دینی یعنی جهاد را مانند نماز و روزه و حج بر خود واجب می دانست و وقتی از او سوال شد تو که از زندگی تأمین هستی برای چه به سپاه و جبهه می روی می گفت من نماز می خوانم و روزه می گیرم و حج کرده ام و اینک جهاد به گردن من است که باید انجام دهم. حاج علی عاشق شهادت بود ولی هیچگاه خود را لایق شهادت نمی دانست زیرا این بینش خاص اولیاءالله است که خود را در مقابل معشوق کوچک می دانند.
شهید نرگه ء مردی خالص بود که این خلوص را از سرور خود امام علی علیه السلام آموخت بود از جمله کارهای خالصانه وی یکی این بود که بعد از شهادتش خانواده‌هایی به در مغازه شهید مراجعه کرده و با گریه و زاری می گفتند که حاج علی زندگی ما را تأمین می کرد آری حاج علی مانند آقایش امیرالمومنین (ع) بدر خانه مستضعفین می رفت و برای آنها پول و خوراک و پوشاک می برد و به آنها می گفت اینها را از طرف کمیته برای شما فرستاده اند تا مبادا باعث خجالت آنها شود. حاج علی به خانواده اش می گفت من در جبهه برای بچه ها فقط ظرف می شویم ولی بعد از شهادتش دوستانش که آمده بودند گفتند که وی فرمانده تیپ ذوالفقار بوده.
شهید حاج علی عاشق امام بود و همیشه در نامه هایش بارها به همسر و فرزندش توصیه می کرد که به هر نحوی که می توانید امام را یاری کنید، بطور کلی همه کارهای حاج علی چگونه فقط برای خدا بود و کمتر کسی بود که بداند حاج علی چگونه زندگی معنوی خود را می گذراند رشادتها و شهادمتها و ایثارگریهای حاج علی را با قلم و زبان نمی توان بیان نمود، شاید فقط همسنگران و یارانش بتوانند بیان کنند عشق و ایمان و ایثارگریهای او باشند و فقط آنها می توانند وصف کوچکی از کارهای خداگونه او در جبهه ها را بازگو کنند. احساسات دوستانش را در کوتاهترین جمله یکی از دوستانش می توان بیان کرد که می گفت: حاج علی می باید شهید می شد و مرگ به غیر شهادت برای او بی مفهوم بود. او در جبهه به اندازه ده نفر کار می کرد و برای بچه ها پدری دلسوز بود و بچه ها در کنار او احساس آرامش می کردند. سرانجام شهید حاج علی نرگه ء درتاریخ چهارم اردیبهشت ماه ۱۳۶۲ در منطقه فکه بر اثر اصابت ترکش به شهادت رسید مزار ایشان در قطعه ۲۶قرارداد.